*Stężał momentalnie, a wąska źrenica rozszerzyła się minimalnie. Nie pamiętał, żeby kto w życiu go tak bezinteresownie, spontanicznie przytulił. Pamiętał równe rodzaje dotyku, bólu, pieszczot, choć bez uczucia, ale jednak. A tego – nigdy. Nie podniósł rąk, by ja od siebie odkleić, Dopiero po kilku chwilach przytrzymał ja, i zręcznie w tył skoczywszy znalazł się na ziemi. Upadł lekko, zginając kolana. Bezszelestnie* Cśś… *syknął, zerkając ku wyjściu. Pochylił się, by postawić dziecko, sam zaś w pośpiechu zajął się siodłaniem. Nadal rozpamiętując w duszy wcześniejsze zdarzenie. Kto by pomyślał, co może tak bardzo zaskoczyć wojownika…*

Nie ma czasu *Powiedział cicho. Miejsce pod siodłem strzepnął ręką z kurzu i to było całe czyszczenie.z resztą eopia nie miała sierści. Siodło wylądowało na grzbiecie, mocno zapięte. Roo stał grzecznie mimo iż wyraźnie wyczuwał, ze coś jest inaczej niz zawsze. Na siodło Hakon zarzucił juki, przyniesione ze sobą. Zapakowane na nowo, jak co rano. wszystko na Tatooine musi być dopięte na ostatni guzik. Inaczej zginie. juki zostały przypięte. Kaleesh zerknął na dziewczynkę. Na jej tanuec chyba nawet nie zwrócił uwagi, łobuz bez serca. Kiedy zwierze byo gotowe, klepnął je i podszedł do dziewczynki* cicho... *szepnął, uspokajając ją na okoliczność tego co zaraz zrobi. A potem chwycił ja pod pachę, i czmychnął z szopy, prowadzać wierzchowca na luźnej wodzy za sobą*
Te, co tam masz? *krzyknął za nimi wysoki Kubaz, kiedy Hakon juz zamykał belkę ogrodzenia. Udał ze nie szyły. Z dziewczynką pod pachą pognał zwierze. wolną ręką trzymając się wierzchu siodła wskoczył na grzbiet w biegu i pognał eopię*

*Kubaz ich nie gonił, choć  z całą pewnością Hakon będzie miał z nim rozmowę, jak wróci. Był to właściciel mieszkania, niby w porządku, no ale... ALE jak ktos jest cichym, tajemniczym egzotycznym obcym gadem o wyglądzie troglodyty, to inaczej sie na niego patrzy. Eopia rozpędzała sie powoli. Nie było to zwierze wyścigowe, a Hakon bardzo nie chciał używać kija przysporzonego z tyłu do siodła. Wokół nich buzował piach, sięgając ich twarzy. Byli burzą. Gdzieś w oddali widać było sunące platformy pełne szturmowców Imperium. Białe plamy na złotym, rozmytym w biegu tle. W oddali majaczyły wypustki zabudowań. Osada. Hakon zwolnił zwierze. Roo sapał i parskał, niezadowolony. teraz szli powoli, kołysząc się. Nie było jeszcze tak gorąco. Hakon oparł Tasse o swój tors i sięgnął do torby. Wyjął chleb, zawinięty w płótno, który jej podał. Zaraz tez wyciągnął mleko w słoiku po dżemie z owocu puki*

Do miasta *odparł cichy głos Hakona. Odebrał niezjedzone i schował na powrót w torbie. Przed małą pasażerką były tylko ręce kaleesha. A ściślej - przedramiona tylko, obandażowane ścisło, aż po przeciwległe kciuki w obu rekach. Sięgnąwszy jedną z nich zarzucił sonie połę chusty przez twarz, do tyłu. Teraz błyszczało tylko jedno, złote oko. Twarz miał zakrytą. Ścisnął zwierze, zwiększając nieco jego prędkość. Miał nadzieje, ze w mieście znajdzie dobrą opiekę dla dziewczynki. Nie mógł jej zatrzymać. Nawet jakby była mała kaleeshianka, nie mógłby. A co dopiero mały człowiek. Z im, tam gdzie mieszkał... mógł ją od razu zabić, zaoszczędziłby jej cierpienia. Ale w mieście miała szanse. Tam było mnóstwo ludzi*

*Nie miał koszulki ani nic nawet do tego podobnego. Jego tors pokrywały dwie, a może i trzy warstwy luźnego, nie krępujacego ruchów przewiewnego plutona. Materiał był doskonałym strojem na te pogode. Jakby tak go rozwinąć, to okazałoby się, ze w ten rozmiar weszłoby trzech Zakonów. Nie zwalniając kopii spojrzał jedynym, pełnym cichego zdziwienia okiem na dziewczynkę, Czuł na ciele jej niewypowiedzianą desperację w zaciskaniu jej piąstek. Sile małego ciałka* Potrzebujesz ludzi. Jesteś człowiekiem *odpowiedział*

*silne ramie objęło ją odruchowo, jakby szorstko. Przycisnął do torsu drżące rozpaczą ciało dziecka. Mogli teraz nawzajem czuć bicie swoich serc. Hakon tez miał teraz lekko przyśpieszony puls, choć zarówno ciało jak i twarz pozostały niewzruszone na jej rozpacz. Nie znaczyło to ze kaleesh nic nie czuje. Ale czego nie widzą oczy, nie słyszą uszy i tak dalej, na to nie ma dowodu, ze istnieje* Wszystko będzie dobrze *Szepnął i strzelił wodzami, a Roo przyśpieszył. Hakon nie zmienił kierunku. Miasto wziął na cel spojrzenia i nie odpuszczał. Nadal przyciskał do siebie dziecko. Dłoń położył na jej głowie. Oplótł palcami jak pajęczyną, by nie mogła odwrócić głowy i patrzeć na miasto*

*Nie było odpowiedzi na te słowa, Jedynie szarpniecie, uderzenie bata i głośne „JAAA” wyrywające się nie tyle z gardła, co z samej kwintesencji pierwotnej dzikości kaleesha. Eopia przyspieszyła gwałtownie, a Hakon pochylił się, kładąc się na dziecko własnym ciałem, jednak nie czyniąc jej krzywdy. Było to wręcz chroniące przez zderzaniem się w zawieszonym w powietrzu pyłem, który miasto bez przerwy produkowało. Łomot jej serca sprawiał, ze żeby Hakowa zaciskały się aż do bólu. Jakby to jego serce tak waliło. Już niedługio będzie po wszystkim. Bieg zwolnił się, kiedy wjechał w jedną z uliczek, zasyfionych, zasranyc, pełnych podrzędnych handlarzy. Hakon wyprostował się, szukając wzrokiem jakiegoś oddziału szturmowców. Nadal silnie trzymał dziecko przy sobie*