*Utapau, cóż za ironia dla Pana Inżyniera. Planeta technicznie skąpo rozwinięta, zapatrzona w naturę i doskonałość... gdzież jemu, idealiście z jego wierną kupa złomu ugrzęznąć. Ale... los jest złośliwy, życie jest wredne. No i moc – moc to wredna dziwka, tak tak! Jeden z mniejszych lejów krasowych drążył dziurę w nieprzyjaznej powierzchni planety. Tam tez znajdowało się miasto. Pokraczni utajowie i dostojni ale brzydcy jak koszmar Utapaunowie toczyli swoje życie, przerwane na chwile bitwą o Utapau, która w tym lejo-miescie była niewiele odczuwalna. Najwięcej krwi polało się w Pau. A tu... nie wiedziała nawet jak się to miasto nazywa. Jej skrzydła cięły wiatr, tańczący miedzy drobnymi piórkami jej skrzydeł o rozpiętości dokoło 3.5 metra, kiedy tak teraz tańczyła u samego szczytu lejomiasta, obserwując życie tych małych, bezskrzydłych żyjątek na dole. Od pewnego czasu widziała tam tez zmagającego się z upartym metalem człowieczka. Ludzie to taka nudna i bezwartościowa rasa,... ale zawsze inna. A mieszkańcy Utapau już jej zbrzydli. Uderzyła powietrze, podrzucając ciało, w skoku bez odbicia i zakręciwszy przez lewe skrzydło poszybowała w dół. Nad człowiekiem przelał się cień, powodując wszystkie pierwotne skojarzenia z potworami z przestworzy (tych niższych przestworzy). Olbrzymi ptak przefrunął o kilka zaledwie metrów nad głową człowieka, by zaraz, machnąwszy znowu skrzydłami wejść w koło w przestrzeni leja. Patrzyła teraz z odległości dla ludzkiego oka ledwo dostrzegalnej. Dla ptaka – doskonałej.*

*Spokojny szybowy lot przerwało miłe dla ucha, melodyjnie przeciągane przekleństwo we wspólnym. Ah, muzyka... lube dźwięki... zaśmiała się szczebiotliwie, jak na ptaka przystało. Skoro tak ładnie się przedstawił, to może warto złożyć wizytę – pomyślała, skrzydłami hamując lot, zmniejszając prędkość i harmonie na rzecz urywanych w powietrzu skoków. Lądowisko, na którym się biedak męczył, był najbardziej wysuniętym punktem. Dobre lądowisko, nie tylko dla statków. Zatrzepotała skrzydłami, lądując. Pokryte chitynowymi płatkami zakończone pazurami palce u nóg zacisnęły się na krawędzi. Złożywszy skrzydła usiadła i stała się na chwile zwykłym, biało szarym ptakiem. Wcale nawet nie takim wielkim. Dopiero kiedy podniosła się na nogach, mogła zdradzić rasę, jeśli ktoś ja znał. Mająca nieco ponad 140cm wzrostu istota dostojnym krokiem, w wymownym milczeniu podeszła do statku. Przyjrzała się dokładnie jego elementom, udając, ze się na tym zna. Wydawała cichy świergot... powtarzalny, trochę bulgoczący. To śmiech. Doprawdy niesamowite, ile te biedne bezskrzydłe kreatury musza poświęcić czasu i nerwów, by latać...*

*Piórka na głowie rishianki nastroszyły się w wyrazie zdziwienia, ale i lekkiego przestrachu tym gestem. Co jak co, ale jak ktoś ma broń, nawet jeśli jest bezdennie głupi, a może właśnie wtedy najbardziej, może jej użyć. A on ja miał i chyba wiedział, bo czego służy, i jak zabić istotę, bo celował jej prosto w  mózgoczaszkę. Nie była głupia, by wykazywać się odwagą, która z reszta uważała za frajerstwo, ale i tak, podnosząc nieznacznie skrzydła do lekkiego startu, nie mogła się pozbyć jadu, sarkazmu i ironii którymi az ociekała jej wypowiedź* gdybym chciała Cie zabić, durniu, to czy nie uważasz, ze z powietrza miałabym ku temu większa sposobność, kiedy zajmowałeś się tą kupą złomu, bożego świata poza nia nie widząc? *prychnęła i machnęła skrzydłami,. Jej ciało błyskawicznie podniosło się w powietrze. Kolejny ruch wprawił w ruch powietrze, które uderzyło chłopaka w twarz, rozwiewając mu włosy* Przyjemnej zabawy *prychnęła oschle i odleciała, prosto w górę, pionowo, by zniknąć za zasłoną ścianki skalnej co stanowiło gwarant bezpieczeństwa, w razie jakby miał ochotę poćwiczyć strzelanie do ruchomego celu*

W dupie! *dotarł do niego gniewny głos z przestworzy. Kilka metrów nad nim i oddalał się. Rishianka wyraźnie nie tylko się wystraszyła, bo przecież strzelano do niej, ale najpewniej obraziła śmiertelnie, a nie była altruistką. Miała tez w sobie typową babską złośliwość. teraz to mu nie pomoże, o nie! Nie było już jej widać. Nawet po wyjrzeniu. Musiała gdzieś wylądować, na jakiejś platformie, gdzie cień mieszał się z blaskiem, a  ona stawała się niewidoczna ze swoimi biało szarymi piórami. Po prostu – nie chciała być widoczna, i nie była, ot co.*

*wabik został dostrzeżony. Wprawdzie udawała, ze nie widzi, i ze wszystko ma gdzieś, ale była ptakiem, była kobieta i była dość próżna, to wystarczy by zapłonęło w niej pożądanie do tego, co błyszczy. Po wychyleniu się mężczyzna mógł ją zobaczyć po drugiej stronie leja. Wyglądała z tej odległości jak wazka, ale z cała pewnością widziała go doskonale. Po leju poniósł się donośny świergot. Uderzyła skrzydłami i skręciła gwałtownie. Nawet teraz, jak była widoczna i się zbliżała ciężko by było ją trafić. Będąc blisko wzbiła się gwałtownie, kierując lot pionowo w górę, ale zaraz znowu pokazała się na widnokręgu. W końcu oszczędne ruchy skrzydeł dały znać, ze będzie lądowała. Ptasio bystre źrenice wciąż nieufnie świdrowały człowieka. Pokryte chitynowymi płytkami nogi sięgnęły statku. Wylądowała na maszynie. Pochylona do przodu, niczym jastrząb, nie złożyła skrzydeł. Nie ufała mu*

*jej się nadal jego lisia morda nie podobała. Nastroszyła się, wyraźnie walcząc w sobie miedzy chęcią posiadania a chęcią wydrapania oczu. Rzadko się zdarzało, by kogoś z miejsca nie lubiła, al. Tu proszę – zapałała taką niechęcią, ze mogłaby stwierdzić ze zna ciemna stronę. Wielkie ptasie źrenice zwęziły się dziko* Miasto?! *prychnęła* ten cały lej to miasto. Tu nie ma szortów! Jeśli chcesz znaleźć części, to proponuje wizytę na samym dnie... tam się wszyscy rozbijają, może cos wygrzebiesz z tych trupów...

Ostatnio edytowany przez ptaszynka (2009-07-05 22:43:21)

*przewaliła z irytacją oczami* Miło mi ciebie poznać, Obi Wanie. Odnoszę wrażenie ze ostatnimi czasy zrobiłeś się bardzo głupi... *Prychnęła. Co za ignorancja, ale  nie ma co się dziwić, w końcu to człowiek... Kiedy rzucił błyskotkę, samica wyrwała się do przodu, ale zaraz zacisnęła pazury na rurze na której siedziała. Powstrzymała się. Stwierdziła, ze wszystko ma swoją cenę, i nie można się sprzedać za rzeczy  materialne, chodźmy nie wiem jak cenne. Chociaż te tam cenne nie były ale jej się podobały. Patrzyła teraz na faceta wzrokiem takim jakby chciała mu wypalić oczy* jesteś prostym, chamskim obwiesiem. Sam se szukaj miasta *I rozwinęła skrzydła gotowa do odlotu* jeśli moje słowa ci NIE ODPOWIADAJĄ! *warknęła z naciskiem, co znaczyło, ze wtedy mówiła prawdę. Kiedy by tak spojrzeć w dół, to na ścianach leja było mnóstwo wnęk. Utapauskich osad. Samica poderwała się w powietrze, zakręciła przez lewe skrzydło i zapikowała w dół* i chuj ci w dupe! *pożegnała się*