*rękę wytarł o spodnie, czekając cierpliwie, spokojnie, aż „generał” odejdzie, by skorzystać z okazji ze został sam z Tangornem. Tylko co mu powiedzieć? Chyba nic. Nie ma co mówić. On wie, co to za Konfederacja. Seco ma nowych kumpli. Ciekawe tylko, czy woli ich czy Tanga z Hakonem... Wzruszył ramionami. Na jego twarz wrócił już codzienny spokój. Kamienne, oszpecone blizna oblicze. Troche powagi w tym zakręconym statku. Popatrzył jeszcze chwile i... poszedł* Pozdrowienia dla szlachetnej Rady Przywódców *na chwile zapauzował. Skoro ma do czynienia ze świrami, to cokolwiek nie powie to i tak będzie dobrze. Albo źle* od... ambasadorów planety Kalee i Mandalore... przybywamy w pokoju *ale jestem spoko – pomyślał*

*trzyosobowa „rada” popatrzyła po sobie, i znowu na „ambasadorów” : obaj wyglądających na istoty zaprawione w bojach, uzbrojonych i z cała pewnością takich co mynockowi spod ogona nie wypadli. Delegacja ambasadorów jak znalazł! Chwila trwała dziwna cisza, podczas której czyjaś ręka wypełzła nad blat, zacisnęła się na szyjce butelki i powoli... powoli pod stół... może nie zauważyli? A może jeszcze jakiś „separatysta” był pod stołem? Cisze przerwał... Seco! Wyskoczył jak diabeł z pudełka, zasłaniając tamte istoty swoimi szerokimi plecami* chłopcy, ja was bahrrdzo, bahrrrdzo pszephrraszszam za ten sthress... *zaczął, widać poukładał sobie to wszystko we łbie. I nagle* no bo ja was kuhrrwa tak szukałem i tęskniłem za Wami... *wielkie durastalowe łapska rozwarły się na boki, gotowe w śmiertelnym uścisku przytulic do siebie ich obu* a jak wykhrryliśmy ten statek, i zobaczyłem ze to twój, to myślę se – jakiś skyuhrrwysyn Tanusiowi statek zakosił, tszszeba pomścić i wolność biedakowi zwhrócic, niech lata nieskhrrepowany het het, po rpzestworzach.... *zachwiał się, i odchyliwszy w tył począł gestykulować jak poeta na haju*

*Ledwo wytrzymał ten nagły przypływ sentymentów u Seco a to go już zaczynało przerażać. Jakby to była wroga armia to by z podniesionym czołem ruszył do ataku, ale nie przeciwko bandzie świrów. Co robić? Ale to wspomnienie o jego statku nasunęło mu na myśl jedno pytanie* A skąd w ogóle pomysł, że mi statek porwano, co? *zerknął jeszcze na Hakona i szok... albo ten był pijany, albo... śmiał się? Włąściwie to nigdy nie widział ani nie słyszał, by ten się śmiał*

*Śmiech Hakona nie był czymś co można było łatwo zaobserwować, ale dziś nie dość, ze miał na sobie silną presje psychiczną to jeszcze wyobraził sobie pewną scenę... za bardzo realistycznie i to wzięło góre nad jego powściągliwością. Nie mógł rzecz jasna powiedzieć przy ‘sepatarystach” bo by głową zapłacił. Spojrzał kontem na tanga, bo stał od strony jego ocalałego oka, a potem na Secorshe na wprzód i znowu przejechał dwoma palcami po policzkach, jakby chciał ściągnąć z siebie ten dziwny wyraz twarzy* nic nic, Seco, macie tak wzorowo utrzymany statek że na nim grzyba nie uświadczyłem *czkniecie i spuszczenie łba z wyrazem opisanym już w poście poprzednim*

*Seco zdębiał momentalnie. Aż dziw, jak dokładnie taka kupa metalu może oddawać emocje. Pochylił się, puszczając luźno ręce wzdłuż ciała. „Rada” odetchnęła z ulga, ale Seco był zdruzgotany... * ale... jak to... *wydukał* pszecieszsz... was znalazłem... w takim wielkim kosmosie... i tak o sobie... odlecicie...? i nawet się nie napijesz? Tan, przecież ja wiem, ze ty jesteś największy palnik po tej sthrronie układu! *zamilkł, podnosząc ręke go głowy, i zatapiając pazury w irokezie* Hakon, powiedz coś mu!

Eee... *odrzekł niepewnie bo i wiedział, że Seco jest nieco "nerwowy" ale w jeszcze większe zdumienie wprawiła go reakcja Hakona, który najzwyczajniej w świecie czmychnął sobie. I jak tu teraz się wykaraskać?* No bo wiesz... Seco... mamy rannego towarzysza... który pilnie potrzebuje eee... pomocy medyków z Mandalore... poza tym, macie tak mało... "zapasów" że wam to już zostawię. Pijcie moje zdrowie

*wcale nie zwiał. Nie mógł już dłużej. Wybiegłszy z mostka ruszył biegiem jak z procy. Uwiesił się na framudze, by nie polecieć za daleko, i wciąż parskając pacnął pięścią w kontrolkę, po czym wpadł do toalety, zataczając się, sapiąc i trzymając się za brzuch. Jedną ręka oparł się o umywalkę i jak nie buchnie śmiechem... śmiał się głośno, trochę skrzeczaco i tracił oddech. Wyglądało to, jakby miał się zaraz udusić. Nie miał wprawy*