*Szczury czmychnęły w popłochu, uciekajac przed intruzem na ich własnym terytorium. Duzo większym i bez ogona. Ale to szczury. Hakon przysłuchiwał się temu wszystkiemu. Osobliwej grze dźwięków i milczenia. Zmęczenie całego dnia parowało, jak każda jedna kropla wilgoci. Ulatywało z niego i oddawało się powietrzu. Narastająca ciemność była więc zmęczona. Hakon odpoczął. Wyprostował się. Zrzucił z siebie chroniącą go przed żarem prosta tunikę i rzucił na barierkę obok siodła. Eopia uwolniona z juków snuła się po niewielkim wspólnym podwórku, czekając, az zostanie wpuszczona na zagrodzony teren za domami, do stada eopi należących do innych mieszkańców. Hakon odrzucił w tył tkaninę chroniącą jego szyją i twarz. Ukazało się pod nimi gadzie, pociągłe, surowe, przecięte głęboka blizną oblicze kaleeshianina. Prawe oko o migdałowej źrenicy emanowało spokojem. Lewe spoczywało zakryte owalem skórzanej opaski. Odwrócił się, chcąc dopełnić do konca rytuału pożegnania dnia i w rezultacie isc spac, kiedy nagle stężał. Jego nieparzyste spojrzenie padlo jak drapieżny ptak na gryzonia. Na… małą dziewczynkę*

Ostatnio edytowany przez Hakon (2009-06-17 23:24:47)

*w jedynym oku Hakona wymalowało się zdziwienie, kiedy nieznacznie przekręcił głowę w bok. Miał przecinające duchotę powietrza, ostre, ale zarazem spokojne spojrzenie. Analizował w ciszy to, co widzi. Dziecko. Ludzka forma larwalna. O ile lubił kaleeshianskie dzieci to za ludzkimi niekoniecznie przepadał z powodu ich pewnej, dość znacznej jak dla kaleesha dozy niewdzięczności. Darły się niemiłosiernie i obficie raczyły swoich rodzicieli przykrymi słowami, z których najbardziej wyróżniał się zwrot "nienawidzę cię" kierowany do matek odmawiającym im czegokolwiek. To Hakona bardzo drażniło, ale odepchnął w tył te wspomnienia, czyniąc dusze i umysł zupełnie nowym. W reakcji na czyn dziecka przekręcił głowę w drugą stronę, jakby nie rozumiejąc o co może chodzić dziewczynce. Oderwawszy od niej spojrzenie powiódł nim po drzwiach mieszkań sąsiadów. Nikt tu nie miał dzieci. Więcej - nie mieszkali tu ludzie. Skąd wiec ona? - zapytał siebie. Zgubiła się. Najwyraźniej. Nie mówiąc nic sięgnął za siebie, do kulbaki siodła, i zaczął ją rozpinać, nie tracąc dziecka z oczu. A raczej oka*

*On sam tez nie był pewien tego stworzenia. nie chciał, by narobiło wrzasku i wszystkich pobudziło. Hakon był tu i tak ledwo tolerowany. Wzbudzał nieufność z jakiegoś powodu. Moze dlatego, ze był taki milczący, nosił długa broń, miał blizny, nie miał oka i był przedstawicielem wyjątkowo dzikiej i wojowniczej rasy? na pewno kilka tych cech należało odhaczyć. Kaleesh przykucnął przy barierce, nie przerywając czynności. Stał się przez to mniejszy. Mniejszy =  mniej groźny. W jego owiniętej częściowo ochronnym bandażem dłoni znikł wyjęty z kulbaki pakunek. Odwróciwszy się wciąż przykucnięty, twarzą ku dziewczynce odwinął zawiniątko. Był tam wypiekany przez miejscowych farmerów twardy chleb. ułamał kawałek i na otwartej dłoni wyciągnął ku dziecku*

*Pazurzasta dłoń kaleesha zaopatrzona w dwa kciuki nie poruszyła się, jak i cala jego zatopiona w bezruchu osoba. nawet po przyjęciu pokarmu, chwile trwał w bezruchu, by po wili cofnąć ramie i odłamać kolejny kawałek. Kręcąca się dalej eopia parsknęła, mącąc cisze. Hakon nie zareagował na jej dźwięki. Z kamienna twarzą, z pewną dozą napięcia przyglądał się nieznanej mu twarzy. nie znał ludzkich dzieci. Nigdy nie widział żadnego z tak bliska. Kolejny kawałek znalazł se na wyciągniętej powoli ręce. Ręce żylastej, silnej, nieprzesadnie umięśnionej. Kaleeshowie byli szczupli, a nawet chudzi. Mieli zbite w sobie ciała, przez co wyglądali bardzo szorstko. Hakon tez tak wyglądał i był tego świądom, ale mimo to podał próbę rozpogodzenia nieco swojej obojętnej, zawsze kamiennej twarzy*

*Tym razem został w swojej pozycji. Nie sięgnął po kolejną porcję. Pozostał nieruchomy, stateczny, spokojny. czekał na kolejny krok w tej zależności. Nie chciał straszyć dziecka. Właściwie to sam nie wiedział, czego chciał, i dlaczego to robi. Na Tatooine dobroć nie płaca się w żaden sposób. A tym bardziej dobroć bezinteresowna. Dzielenie się jedzeniem z istotami których w żaden sposób nie można wykorzystać. A taką właśnie było dziecko.
Natomiast wypogadzanie twarzy wyszło mu nieźle. Surowe rysy zelżały trochę, a cały pysk sie rozluźnił. nadal przerażała blizna przez twarz i zakryte oko, ale to wszystko stało sie mniej surowe* Gdzie twoi rodzice? *zapytał w pewnym momencie, ale nie z zaskoczenia. Spokojnie. Cały był spokojny. To była jedna z cech którymi można było go opisać.*

*Nie miał zamiaru dziewczynki torturować, głodem morzyć czy udowadniać swoją wyższość poprzez zaprzestanie dzielenia się chlebem. Chciał zobaczyć, co zrobi. Wysłuchawszy jej odpowiedzi, ruchem wolnym, wręcz leniwym odłamał kolejny kawałek, tym razem za czynnością i wzrok spuszczając. Wyciągnąwszy rękę podniósł nieznacznie głowę, by spojrzeć na ciemniejące z chwili na chwilę niebo* Zostali na Kalee *odpowiedział Hakon. Miał bardzo cichy głos. Spokojny, jak on sam. Oddawszy kolejny kawałek chleba wstał i odszedłszy kilka kroków złapał eopię za kantar. Zwierze trąciło go łbem. Hakon, spojrzawszy na dziewczynkę wykonał krótki przywoływawczy gest głową. Typowo kaleeshianski*

*Szczupła, acz żylasta i zbita w sobie sylwetka kaleesha, odziana w luźne tradycyjne i bardzo funkcjonalne szaty stała w zapadającym półmroku na tle piaskowych zabudowań. Jedna ręka kaleesha trzymała za sznurowy kantar zakończony trąbką wielki łeb eopie. Juczny wierzchowiec na czterech, zakończonych parzystymi palcokopytami, długich nogach przypominał z kształtu ciała nieco tłusta, łysą larwę. Szyje miał długa, ruchliwą a oczy błyszczące, okrągłe o niebieskich tęczówkach* To moja planeta *Rzekł kaleeshianski Izvoshra. Mój dom - dodał w myślach. Spojrzał w dól. Dziecko stało blisko. Takie maleńkie, kruche, delikatne. Wszystko dookoła tu było surowe, twarde, niemiłe. A tymczasem... przeżyła, na złość pustyni. Dar pustyni... Hakon pochyliwszy się nieznacznie wsunął dziecku dłonie pod pachy, by zaraz bez wysiłku unieść ją i posadzić na grzbiecie eopie. Zwierze miało prawie dwa metry w kłębie. Hakon nie uznał za konieczne dodanie słów "trzymaj się". Przecież to oczywiste - musi sie trzymać. A zwierze nie miało siodła. Miało za to luźne fałdy skóry na karku, których można było sie chwycić*