*Przygryzł wargę, poddając się swoim zbolałym nogom, szczególnie jednej, tej przestrzelonej, i upadł na tyłek. Zamrugał kilkakrotnie i przeczesał pazurami kasztanowe, szczeciniaste włosy. Na jego oszpeconej twarzy pełzało zaskoczenie, niedowierzanie ale i coś w rodzaju radości. Jednak to wszystko się mieszało tworząc dominujące poczucie bezradności* o... kurwa... *nie znajdował na to innych słow*

*Ścisnął łeb obiema dłońmi, patrząc tępo w podłogę miedzy swoimi butami* nie wiem, nie wiem, nie wiem, nie mam pojęcia, daj mi się napić! *rzekł szybko całkiem głośnym basem, co dla Hakona było z cała pewnością krzykiem, bo on nigdy tak głośno nie mówił. Przeważnie półszeptem. Ciągnął włosy do tyłu i zacisnął na nich pięści. Napiął sobie przez to skórę na twarzy, rozciągając bliznę i oko* o wielki Shrupacku... jesteśmy świadkami jakiegoś... chorego cudu... *Uspokoić się – powtarzał sobie. Uspokoić i myśleć logicznie. Zaraz Tangorn da coś do picia...* Musimy przyjąć, ze to on... skoro już przyjęliśmy ze to on, to logicznie jest przypuszczać, ze nas szuka... zobaczył ten statek... ale nas nie poznał... musi wiedzieć, gdzie lecimy... współrzędne z jakich nadawał sa blisko naszego celu... możesz jakoś wybadać, co to za statek?

Oby nie siadła elektronika... *powtórzył to niczym mantrę, głosem hipnotycznym,. Napił się z butelki raz... drugi... trzeci... co za szczęście, ze całe życie walczył przeciwko hukom... użeranie się i kombinowanie z własną rasa było wykańczające... Nagle sie okazuje, ze ten, który zginał na Utapau żyje, i czeka przy Mandalore... Prawie jak Grievous! Po Hakonie nagle przeszedł dreszcz, bo pomyślał sobie, ze to może naprawdę Grievous być... ale nie, przecież...a może... cholera – napił się znowu* oby nie siadła elektronika *powtórzył*

*Bardzo szybko nadszedł komunikat zwrotny: na współrzędnych nie znajduje się żaden aktywny odbiornik*

No to mamy problem... no nic, trzeba czekać na wyjście z nadprzestrzeni... a potem? Cóż, modlić się, by nam shebs nie odstrzelił, bo nie wiadomo jaką kupą złomu leci *wygłosił tą jakże optymistyczną wiadomość i siadł w fotelu, wgapiając się w tunel nadprzestrzenny, który rozpościerał się przed głównym iluminatorem* Pozostaje nam tylko czekać...

Wyglądali mi bardziej na byłych Separatystów... To ci co przedtem stworzyli Grievous'a! *zwiesił głowę i tępo wpatrywał sie w przestrzeń* Ehh nic, zobaczę co tam u naszego towarzysza broni *wstał z fotela i skierował się ku drzwiom. Zatrzymał się jeszcze przy Hakonie i dodał* Prześpij się, to będzie długa droga *otworzył drzwi i zniknął na korytarzu*

*Tymczasem niczego nieświadomy klon wracał powili do swiadomosci. Obraz pojawiał się i znikał. Rozmywał i znowu... i chyba coś słyszał. Ogólnie nieźle się czuł, jak na dopiero co wyrwanego śmierci. Tylko zupełnie nie mógł zrozumieć, po co wyciagali mu bebechy...*

*Teer tez za specjalnie wzruszony nie był. patrzył na tana trochę mętnie* co... *odezwał się w koncu, a właściwie stęknął* zagryzaliście wódkę moją wątróbką? *zaśmiał się, co wywołało spłycenie oddechu i świst. Ale i tak podniósł sie do siadu* cholera... pieprzone... Imperialne... suki...