*Spokój piasku jest tym, czym życzy tobie miękki dotyk duszy bliskiej… spokój piasku niech zagarnie swoją dłonią to, czym jesteś – sączył słowa dawnych wierszy, zasłyszanych pieśni, słow kamratów w to, co chciał dla siebie w tej chwili. Tatooine była życiem samym w sobie w śmierci, jaką stanowiła. Gdzie wszystko było suche, jałowe, szorstkie. Pozornie nieprzyjemne, nielitościwe, jak sama żółtooka pustynia. Hakonowi zabierał dech w piersiach. Nie dlatego, ze powietrze gotowało tu każdą krople wilgoci aż do poziomu nieistnienia. Była w tym… tak, tajemniczość. Nie pokusił się o rozwiązanie, w obawie o… utratę tajemniczości.
Każda jednak droga, nawet najpiękniejsza, męczy czasem, tak jak teraz, kiedy doczesne ciało prosi o chwile sam na sam ze sobą. Wszedł do skąpanej w orężąch zakurzonego powietrza kantyny. Każde zamknięte pomieszczenie miało gęste powietrze. Oczyszczacze często strajkowały. Tu były prawie zawsze na chodzie, choć daleko było do kryształu powietrza Kalee – akceptował to. Zamknąwszy za sobą dokładnie lekkie drzwi, ruszył wolno ku ladzie barowej. Zdawał się być niczym więcej niż odzieniem, osłaniającym jego ciało. Doskonałym w tych warunkach. Cichy duch pustyni*

*Hakon doszedł do lady. Owinięte bandażami ciemołuskie ręce o pazurach barwy i głębi agatu, spoczęły delikatnie na suchym blacie. Zakryte ochronnym płótnem, spadającym kaskadą spod turbana chroniącego jego głowę uszy wyłapały obcy głos kogoś, kogo pustynia ani nie urodziła, ani nie wychowała. Bo tak naprawdę ile istot w tym miejscu była rdzennymi dziećmi piasku, pustyni i gorącego wiatru? Rad by był ze znalezienia tu choc jednego. To był dobry lokal, a klientelą ekskluzywną – pozaświatowcy. Dla Hakona była to wręcz zniewaga wobec planety matki i jej dziatwy, wychowanej na tej surowej ziemi. A tymczasem oni zostali stłamszeni obcasem takich jak ten tu barman za ladą… kubaz przy wentylatorze… człowiek przy ladzie… ci wszyscy byli tu obcy. A mimo to Tatooine przyjęła ich. Czy to znaczy, ze pustynia jest surowa?*

*Barman nie zaszczycił spojrzeniem kaleesha, za to człowieka, owszem. Wszak twardy kredyt zawsze ma pierwszeństwo w obsłudze. Leci prosto do kieszeni, jak teraz, zgarnięty brudną, ciężką ręką* nie brzydzisz się ślimaków? *zapytał oberżysta, chcąc przez to wykapować, czy najemnik podejmie się pracy dla huttów*

*Kaleesh nieznacznie ruszył głowa, a zza płótna błysnęło coś, jakby szlachetny kamień. Jego spojrzenie padło na Halba*

Lepiej niż oni.. *wskazał głową na zasiadających przy stoliku szturmowców. Skinął ręką. Chodź ze mną na zaplecze – oczywisty przekaz.*

*Robot zastąpił barmana na stanowisku.
Piaskowy wzrok kaleesha odprowadził go, niczym strzał w plecy, po którym się znika, ot tak. Jak kropla na pustyni. I Hakon został sam, choć spędził tak większość życia, które nie było jednak takie długie, jak rzeźba czasu na jego obliczu. Wspomnienia przyszły samej, odbite w gładkim pancerzu najemnika... wspomnienie innego pancerza, innego ludzkiego głosu... głosów splatających się z nim, zapachów i dotyku małych rączek na swoim udzie. Wszystko to stracił. Przyszło samo, wyciągnęło ręce. Odeszło samo. A może to jego wina...
Obsłużył go robot. Ze swoim trunkiem, „skarbem”, jak zawsze udał się do wolnego stolika*

*Jak się okazało zaplecze nie było imponującym składem broni. Było zapleczem. Imperium chciwe i przezorne zadbało, by nic nie leżało na wierzchu, czym można by zabić Halba, albo kogoś innego. Barman miał bron, z cała pewnością, ale na tej samej zasadzie co człowiek.* na bieżąco dostaje aktualne oferty, dobrze trafiłeś *odezwał się sięgając po cyfronotes* chociaż z dnia na dzień jest coraz skromniej... sam wiesz... białe pancerze... *uśmiechnął się wymuszenie. Był człowiekiem, wiec łatwo było odczytać znaczenie wyrazu twarzy* proszę *podał cyfronotes Halbowi, i niemal od razu zaczął mówić* dłużnik... Huttowie to skąpe larwy... miał chłopak pecha... no ale to już nie moja sprawa, do niczego się nie mieszam *rzucił sugestywnie, jakby w podtekście mówiąc, ze zawsze przyjdzie inny najemnik po pierwszego, jak ten nie będzie dyskretny. Zaś w zapisie cyfronotesu widniała podobizna... jednookiego kaleesha sprzed chwili. Tego, przy którym chwile temu stał.
Adnotacja: może być martwy, byleby nadawał się do identyfikacji.*

*C oż tam pisało, w tych danych zamkniętych w niewielkim pudełku… nagroda nie imponującą, ale takie tu były ceny, lepsze zbierali Łowcy Nagród, ale takich ofert nie tu szukać. Nie przy ladzie… W danych tylko imię. Zamieszanie w handel niewolnikami, podpadnięty za jednego z nich… Nie przedstawiający większej wartości dla huttów dlatego można go zniszczyć. Brak jakiejś adnotacji o stopniu zagrożenia od strony osobnika ściganego tym osobliwym listem gończym. I tyle. co tu więcej dodawać…*

*Trudno powiedzieć, czy odziany w pustynny, płócienny „mundur” chroniący przed piachem i słońcem uniwersalnie humanoid wie, jak wygląda jego sytuacja. Ze jest gdzieś tam ktoś kto da komuś innemu pare groszy za jego skóre bo kiedyś zrobił coś tak a nie inaczej co się komuś nie podobało. najpewniej nie wiedział. Wszystko tu kręciło się wokół chorych zasad które dla kaleesha były grzechem. Pił powoli swój napój. Być moze jedyny płyn jaki wpije tej doby. Ale na całe szczescie jego ciało radziło sobie nieźle. zakręcił szklanka, patrząc smętnie na ruchy płynu. Wszystko takie bezcelowe…*

*Mógł się dowiedzieć, ze ów kaleesh kiedyś tu mieszkał. Ale nie w tym mieście. Potem zniknął, a teraz pojawił się znowu. Niedawno, bez żadnego transportu ani towarzystwa. Bardzo tajemniczo, jak i znikł, tak i wrócił. Nikt nie wiedział niczego konkretnego oprócz tego, ze jest. Nic dziwnego, hakon  nikim nie rozmawiał.*

*w końcu po jakimś tam czasie, dla niego nic nie znaczącym, ciążącym mu, wstał, gotów do wyjścia. Nie, nie rzucał się w oczy. Cale jego ciało było odziane w to, co tu się nosiło. Przez plecy przewieszona była strzelba zakrawająca na tuskeńska, wiec i tez nie raz tu widziana. na pewno miał tez jeszcze jakaś broń, czy to przy pasie, czy w plecaku wiszącym na jego ramionach. Skinął głowa, i zasłonił twarz chustą. Miało to więcej niż jeden cel. Ale głownie ukrycie szpecących oblicze blizn. Ruszył do wyjscia. po chwili przywitał go lejacy się z nieba skwar. Stal u wyjścia z kantyny*

*nie był jedi ani innym czarodziejem, wiec nie miał pojęcia, ze ktoś wziął go na cel. Ruszył powoli, ale nie smętnie. Energicznie, jak istota zahartowana w trudnych marszach. O jego miejscu zamieszkania nie było informacji. Wcale nie musiało to wykluczać, ze nie mieszkał teraz w tym mieście. Niedawno wrócił. Nie miał jeszcze tutaj celu swojej egzystencji. Zdawało się, ze łazi ot tak, po tłocznym „centrum” przez które się przemierzali. głowę trzymał wysoko, rozglądając się. Rzucił kilka dłuższych spojrzeń ku straganowi z bronią biała. Ominał szturmowców. Nie zwracał na siebie uwagi. Człowieka tez tu nikt nie widział, w tym tłumie. Dopiero w bocznej uliczce Hakon się zatrzymał. W sobie tylko znanym celu. Z dwóch stron rsły gliniane budynki, dajac troche cienia w wąskiej uliczce. Może po prostu szukał tego cienia? Stał tak, ze jeśli człowiek tu wejdzie, to kaleesh go zobaczy*