Halb nie zwracając twarzy w stronę Hakona ruszył w uliczkę. Nie zamierzał jeszcze strzelać. W zasadzie liczył na to że nie będzie musiał. Nie był skrytobójcą - nie było to jednoznacznie zaznaczone w zleceniu. Poza tym nie miałby jak zawlec stąd Kaleesha do huttów. Na razie tylko obserwował cel, zastanawiając się, czy dałby radę złapać go bez większego uszkadzania.

Jednak, choć zamierzał go minąć pozornie bez zwracania uwagi, gdy tylko stanął w cieniu zaułka, stanął jak wryty. Nagłe naszło go przeczucie. Co za pokazówka była by ze śmierci kogoś takiego? Wyglądał jakby było mu wszystko jedno czy żyje, czy nie. Myślenie nie było zazwyczaj w kontraktach najemników, ale często się przydawało. Przeczucie mówiło jasno: coś tu nie gra, to było by zbyt proste, może to TY jesteś tak na prawdę na celowniku?

Halb, oczekując w napięciu czegoś niespodziewanego, przyjrzał się jeszcze raz Hakonowi. Jego prosta broń mogła nawet nie przebić się z tej odległości przez pancerz... Co on tu robi? Kim jest? Skąd mogło brać się źródło tego przeczucie?

Halbarad zaczekał aż jego cel wyjdzie z uliczki.
Był już spalony - nawet jeśli jakimś cudem Kaleesh się nie połapał, i tak trzeba było to zakładać.
Przeczucie przestało już bić na alarm, ale pozostawało w pamięci.

Zaczekał jeszcze moment i zrezygnowawszy z dyskrecji zaczął podążać za Hakonem, starając się przede wszystkim uniknąć jego wzroku. Prawdopodobnie nikt nie miałby interesu w demaskowaniu śledzącego. Jeśli ktoś obserwował Halba to i tak wiedział co robi.

Zamierzał podążać za swoim celem aż trafią do jego domu, lub zdecyduje się on na konfrontację.

Kur.. Pomyślał natychmiast odskakując do tyłu, za załom budynku. Gdy tylko znalazł się poza zasięgiem strzału imperialnego żołdaka, zrobił w tył zwrot i ruszył w stronę drugiego końca uliczki, sięgając jednocześnie wolną ręką do plecaka i wyjmując jeden z dwóch zachowanych jeszcze granatów dymnych. Rzucił go za siebie, strzepując też płótno skrywające broń, w razie gdyby u wylotu zaułka czekała jakaś niemiła niespodzianka.
O wmieszaniu się w tłum nie było raczej mowy, więc zamierzał czym prędzej dostać się do jakiejś podrzędnej speluny, na której progu i spojrzeniu do środka kończą się imperialne inspekcje. A jeśli jednak nie znalazło by się w okolicy nic odpowiedniego, to na pewno w tym zapiaszczonym mieście nie brakuje krętych, 'mrocznych' zaułków w których można znaleźć azyl. Oczywiście o ile ośmieli się tam wejść.

Szturmowcy jak top szturmowcy: białe nienaganne pancerzyki i niezwykła pasja do swojej bezsensownej pracy. Tego dnia widać się bardzo nudzili, a  swoją droga, wcale nie dziwne, bo co robić na tej kupie piachu? Hakon, jako ten który dostał się w ich łapy, został skopany do nieprzytomności i zostawiony z licznymi siniakami i obiciami, bo kto by się tam nim przejmował. Nawet broni mi nie zabrali bo uznali ze to syf. Natomiast Halb, jako człowiek, istota wg Imperium wyższa, lepsza i w ogóle, nie powinna (ba, nawet nie może!) sprzeciwiać się woli jedynej Słuszniej Władzy. Chłopcy w bieli zrobili szybkie dochodzonko, do tego czego się dowiedzieli dopisali swoja historyjkę, i od następnego dnia pan barman sprzedawał już informacje o człowieku w zbroi, pracującym dla Huttów na szkodę imperium. List gończy z podaną ceną warta zachodu. Imperium zawsze dobrze płaciło.