Nie bój się *szepnał Hakon, przytrzymując jej łydkę pazurzastą, silną dłonią. Spod ochronnych bandaży widać było stare blizny. Zwierze było spokojne i bardzo ciepłe* Jest wiele planet *odpowiedział, a  upewniwszy się, ze siedzi ona pewnie, chwycił zwierze za kantar i ruszył bok w bok z nim, powoli, ku furtce, która otworzywszy lekkim kopniakiem, wprowadził eopie wraz z jeźdźcem na ogrodzony teren, gdzie były jeszcze trzy podobne zwierzęta, skromne zadaszenie i nic poza tym. Żadnej paszy, żadnej wody. Hakon obejrzał się przez ramie, na dziewczynkę. Czy siedzi, i jak wygląda wyraz jej twarzy*

Dużo wiecej *odpowiedział. W jego głosie zaczeła zachodzić powoli ledwo zauważalna zmiana. Na nieco cieplejszy. Na tyle, ile się dało. W Hakonowej normie. Zamknąwszy za imi furtkę spojrzał na inne eopie. Wszystkie odpoczywające po dniu pracy. Miały spuszczone łby, i ryjkami przekopywały piasek w poszukiwaniu porostów. Kilka dni temu to tu było niewielkie złomowisko. Przeniesiono je obok, by tu móc wypasać zwierzęta. Bardzo niewiele wymagają – pomyślał Hakon. Do życia wystarczy im tylko tyle, by ich nie zabijać* Noo *odpowiedział. Nie nadawał topi imienia. Roo znaczyło po kaleeshiansu pozbawioną wyraźnego znaczenia słownego pochwałę. Tym słowem Hakon często chwalił zwierze.*

*Na surowej twarzy kaleesha pojawiło sie coś jakby usmiech. Bardzo sie staral, by tak to wygladało, ale jego skóra na pysku nie była w tym wyrazie wygimnastykowana.Zbyt sztywna, by ładnie, zrozumiale sie uśmiechnąć* Hakon *Odpowiedział, równie cicho jak wcześniej. Dziecko mówiło głośniej, niż on* Nie trzeba spadać *Dodał, wyciągajac ręce. Przy wysokim zwierzęciu był niski, nie mógł jej po prostu złapać. Z dłoni uczynił coś na kształt koszyczka, w niemej zachęcie, by zsunęła mu sie w objęcia. By mógł ją złapać i bezpiecznie postawić* Zawsze trzeba wybierać lepsze wyjscie *Dodał szeptem.Ale dodał. Poczuł, ze jest z siebie dumny. Łatwiej mu było trafić w oko hukowi z dużej odległosci we mgle, niż odezwać się więcej, niż to konieczne*

*Oczka Hakona a raczej jego jedno oko było teraz przymkniete a źrenica duża, rozszerzona mrokiem, ktory ich otulił. Bez wysiłku przejął ciezar dziecka na swoe ramiona, utrzymujac ją w górze, przed sobą. jakby w  locie. Latająca Księżniczka. Ładne imię. Skinął głową. Tkaniny opadajaće na ramiona z jego turbana poszorowały ramiona i obojczyki. Postawił Latającą Księżniczkę tuż przy swojej nodze. Co dalej? Zapytał głos. Eopia odprowadzona do zarody. Czas spać. Ale... nie był sam. Spojrzał na szopę - schronienie dla zwierząd* chodź *szepnął i wszedł. Wierzeje były otwarte. Tu też nie było ani paszy ani wody. Jedynie pod okapem, na grubych metalowych belach z odzysku unosiła sę niewielka platforma. Mogły pod nią wchodzić eopie a na niej leżały stare szmaty i worki. Prowadziła tam drabinka. akon zachęcił dziewczynkę ruchem reki, by tam weszła. To powinno byc bezpieczne miejsce - pomyślał. Dla ich obojga*

*Niczym drapiezny ptak w zaciekawieniu nieznacznie łeb przekręcił, badajac jej oblicze jedynym, czujnym okiem, jakby szukał podpowiedzi. Nie wiedział, o kim ona mówi. Prawdopodobnie było to jakieś bóstwo, lub bohater jej rasy. Domyslił się, ze chodzi o śmierć, lub wladcę raju. Tak, takich to zdecydowanie sie lubi - pomyslał. W odpowiedzi zaś wzruszył ramioami* Nie wiem, nigdy go nie poznałem *rzekł, po czym sam wszedł na dwa stopnie drabiny, by zajrzec na podwyższenie na które polecił jej wejsc. Tu będziesz miałą bezpieczny sen *Szepnął. w oddali leżały worki. w sam raz, by sie w nich zakopać*

*Szybko pojął po tej podpowiedzi, ze miała na myśli po prostu sen. Rozchylił wargi, błyskając dwoma białymi, górnymi kłami. Bardzo krótko i jakby nieśmiało, nie wprawiony* Zdecydowanie, większość istot go lubi *nie powiedział wszyscy. Czasem rzeczony Morfisjusz raczył podczas błogiego odpoczynku wymyślnymi torturami. Wtedy tez uciekało się z jego królestwa z krzykiem. Każdy to przezywał. Hakon tez. Kiedyś, bo teraz już nie* Musze iść *odpowiedział, nie wchodząc dalej, ale nadal stał na drabinie, obserwując jak piaskowy kot swoje młode* Jutro przyjdzie dzień i musimy być na niego gotowi. Idź. Idź do Morfisjusza…

*Nie mógł zabrać jej do domu. Wynajmował mieszkanie i to nie sam. Jeden pokoik, a właściwie łóżko gdzie i tak ledwo tolerowno jego i jego inności. Przyniesienie do domu obcej istoty, nawet dziecka skończyłoby sie awanturą i kłopotami lokalowymi. Nie chciał ryzykować. jego spojrzenie stało sie twarde i nieugięte. Nie brutalne. Po prostu nieco cięższa forma zdecydowania* Zostań tu. Bedzie Ci dobrze. Wrócę rano. Niech nikt Cie nie zobaczy *wyszeptał, by za chwile zeskoczyć płynnie z drabiny i nie oglądając się opuścić pomieszczenie*