Nazzar rozsiadł się wygodniej na swoim ronto. Zwierzę, które na szczęście okazało się płci męskiej wprowadzało go w rozmarzony stan, który go drażnił. Monotonne ruchy ronto już dwa razy go uśpiły, a teraz niestety podróżował z kimś. Wiązało się to nie tylko z bezpieczeństwem, ale przynosiło nowe niebezpieczeństwa. Nie ufał temu kaleeshowi i Mandalorianinowi. Nawet Secorshy nie był pewien. Spojrzał w stronę bliźniaczych słońc, które grzały niemiłosiernie. Jechał tak przez kilka dobrych minut, co jakiś czas ukradkiem spoglądając na Kaleesha. Nawiązywanie kontaktów przychodziło mu o wiele prościej gdy ktoś czegoś potrzebował. Tak jak właśnie z Secorshą i Tangornem. A tutaj jedynym jego towarzyszem drogi był zdziwaczały kaleesh i chyba trzy letnie dziecko. Przekręcił w swój ulubiony sposób oczami i usiadł na ronto niczym wytrawny jeździec- taka luźna jazda mogłaby być obrazą w czasie rozmowy... Podrapał się za brodę i złapał za cugle ronto po czym rzucił, jakby od niechcenia- Jak trafiłeś do tej radosnej gromadki?

Nazzar spodziewał się takiej odpowiedzi. Wyrzucał sobie, że pierwsze pytanie zadał w sposób normalny na wielu planetach- nazywano to gadką-szmatką. Początki znajomości. Potrząsnął głową i wyprostował się na siodle. Zwrócił swój oliwkowy pysk w stronę Hakona i wpatrywał się w postać swoimi brązowymi oczyma. Ciekawiła go postawa kaleesha. Postanowił milczeć, wsłuchać się w parskanie ronto i poczekać na lepszy pomysł rozpoczęcia rozmowy. Teraz odpowiedź Hakona uderzyła w pustkę. Warrq nie zamierzał drążyć tematu - widocznie alienacja tego osobnika sięgnęła zenitu. I nie odczuwał on potrzeby rozmowy z kimś takim jak Nazzar? W takim razie dlaczego podróżował z nimi? Nic na świecie nie dzieje się bez powodu... Ponownie wyrwał się z zamyślenia. Po tej dziwnej odpowiedzi pozostało mu jednak tylko milczeć. Odwrócił więc głowę i patrzył się przed siebie. Tak. Przed nim stała przyszłość. To co wędrowało po bokach nie było ważne.

Warrq nie lubił stawać przed dylematem- czy zrobił dobrze, czy źle. Coś co zrobił przed chwilą, stało się jego przekleństwem. A jednocześnie sam nie wiedział jak rozmawiać z Hakonem. On zawsze był sam, a schematy rozmów zapamiętywał i potem używał wedle uznania. Jednocześnie wiedząc jak łatwo może zostać wyśledzony nie używał Mocy. Mógłby zaryzykować jakieś utarte zagrania, ale teraz był jak dziecko we mgle. To zabawne- pomyślał - Będąc samemu i bez Mocy radziłem sobie lepiej niż teraz, wśród innych. Czy to właśnie ludzie nas otaczający są naszymi kłodami? - Znów wyrwał się z zamyślenia. To było coś nieodzownego, wiecznie mu towarzyszącego. Lubił myśleć- jakoby dziwnie to nie brzmiało. Rozmyślanie sprawiało mu przyjemność, a im mniej myślał emocjonalnie, tym lepiej na tym wychodził. Tutaj na pustyni była kolejna porażka jego chwilowej niemocy, kiedy to nie zastanowił się nad tym co mówi. Pochylił się i poklepał ronto po grzbiecie, a zwierzak wydał pomruk zadowolenia. Kolejne kilka minut milczenia, przerywane tupaniem zwierząt, charczeniem ronto...

Było naprawdę gorąco. Beżowy płaszcz, który pozostał mu z "lepszych czasów" jak nazywał swoje wcześniejsze życie był zapakowany i jechał razem z resztą kilku rzeczy, z którymi Warrq się nie rozstawał. Teraz ubrany w króciutką białą koszulkę, wykonaną z materiału, którego nie potrafiłby nazwać i spodnie, które służyły mu od dawna - a i tak za odrobinę chłodu oddałby duszę. No duszy może nie, ale cząstkę swojego intelektualnego dorobku. Zachichotał sam do siebie. Po chwili zrozumiał jak głupio mógł wyglądać chichoczący 2 metrowy zielony stwór w oczach jadącego obok. W końcu po kilkuminutowych przemyśleniach spiął mocniej wodze i spojrzał na Hakona. Zapytał - Mówiąc, że oni wpadli na ciebie, nie mogę dojść do jednej rzeczy. Nie wyglądasz na takiego, który byłby zachwycony dodatkowym towarzystwem. Chyba tutaj jesteśmy zgodni. Nie uważasz? - powiedział to całkiem spokojnie, bez zbędnych dodatków w formie uśmiechu. Chciał zabrzmieć poważnie, bo tamta dwójka na początku taka nie była. Ci dwaj, musieli zadbać nie tylko o siebie ale i o aktualnych kompanów. Nie z jakiś pięknych pobudek, ani z afektu. To tamci dwaj przecierali drogę. Tamci dwaj - a dokładniej jeden z nich miał statek. I przede wszystkim. Mieli pomysł co robić dalej.

Warrq nie lubił gdy komuś wydawało się, że nie wie co myślą. Owszem przeważnie wiedział, czasami się mylił- ale są pytania i są odpowiedzi, które z góry są skazane na upadek. Był pewien, że Hakon łże. Ale nie z przeczucia a z logiki. Przecież na środku pustyni nie ma miejsca na solidarność rasową! Co on bredzi? Przecież nie mogli się wcześniej znać, to musiał być jakiś dziwny zbieg okoliczności bo Tangorn nie zachowywał się normalnie wobec drugiego, bardziej mrocznego kaleesha. Tak jakby go nie znał... Racja mogło to wynikać z jego charakteru, ale nie. Warrq nie lubił być zbywany, chociaż sam zbywać potrafił. Po chwili Warrq powiedział - To dziwne. Przedkładasz swoje dobre samopoczucie nad tradycję? Solidarność rasowa? Tutaj? Na środku pustyni? Secorsha ma to coś... Ale to jego "coś" nie sprowadziło mnie tutaj do niego. Wpadłem na was jak wpada się na człowieka na ulicy. Tymczasem mam wrażenie, że ty wdałeś się w sidła tego kaleesha... - pogładził się po brodzie - za dużo mówię? Insynuuję? Być może... Być może...

Warrq ponownie zapytał - Tak, jesteś żywym przykładem na to, jak bardzo ważne są więzi u Kaleeshów. Dlaczego więc jedziesz sam? - nie pytał jeszcze o dziecko. Bawił go ten niby spokojny ton Hakona. Wyczuwał w Mocy już lepiej kryte kłamstwa, a to... Takim nie było. Znów się zamyślił, wpatrując się przed siebie i nie patrząc na Hakona dodał - Jedź do niego, teraz ja pobędę sam - Nazzar wrócił do swoich myśli. Jak wiele, jak wiele zrobi ktoś by ochronić się przed czymś czego nie znał i nie zasmakował? Ileż razy on łgał, że nie wita się serdecznie z innymi Jedi, albo, że nie chce walczyć bronią blasterową...

Warrq tylko skinął sam do siebie głową i znów wrócił do swoich myśli. Złapał mocniej za cugle i pognał ronto, by nie być aż tak na samym końcu pochodu. Wzniósł się tuman kurzu i piachu, który podrażnił jego drogi oddechowe- jak bardzo komiczny mógł być kichający Nazzar? Niespecjalnie, w szczególności jeśli był to Warrq- który klął na czym świat stoi na tę przypadłość. Zatrzymał ronto na tyle daleko od Hakona aby ten go o nic nie podejrzewał. Najbardziej zdziwiła go reakcja kaleesha na to co powiedział. On uciekł... Tak uciekł.