*Praktycznie wcale, w teorii tez, a świat był w istocie parszywy. Wszystkie te czynniki po nałożeniu się na siebie sprawiły, że nawet zwłoki podniosłyby się, by przywalić w mordę temu, kto się zatrzymał by modlitwa uraczyć. Z Hakonem było podobnie. Przecząc swojemu stanowi poderwał się na ramiona, ciągnięty chyba tylko instynktem. Pod ściągniętymi, suchymi wargami zalśniły lodowo białe, pokrwawione zęby. Splunął czerwona śliną. Po chwili zza chusty chroniącej twarz przed słońcem, zerwanej i poszarpanej wyłonił się profil Hakona. Twarda, surowa twarz, sucha i pociągła. Od ukrytego pod turbanem czoła, przez wielkie, teraz przymknięte złote oko, policzek, kącik ust az po kolec na brodzie, charakterystyczny kaleeshom jego oblicze przecinała szpecąca blizna, w najszerszym miejscu sięgająca prawie centymetra. Wstrętne. Nozdrza Hakona rozdęły się, kiedy parsknął* Nie *odpowiedział na pytanie, bez śladu uczucia w głosie. Jeśli żartował – to nie umiał tego robić. Trochę za szeroka jak na ten poziom oświetlenia źrenica patrzyła na człowieka. Drugie oko zasłaniała owalna opaska, spod której wyzierała blizna o innym charakterze, zdradzająca, ze oko zostało wypalone*

*Czas na zrozumienie tych słów w obitym łbie, w jego obecnym położeniu i tak był irytująco długi. Słowa wpadły mu jednym uchem, wypadły drugim. Gadzie oko przez chwile wydało się odległe, prawie martwe. Powieka się przymknęła, a od kącika nasunęła się na oko mlecznobiała błona mrużąca. Reakcja albo na ból albo na gorąco. Kilka sekund i cofnęła się. Kaleesh zacisnął żeby, co miało swoje odbicie w napiętych mięśniach szczek* co? *mruknął już przytomniał. Albo niedowierzał, albo niedosłyszał. Obie wersje jednakowo prawdopodobne. Podniósł jedno ramie, nadal wspierając się drugim, i złapał się za czoło. Długie, czarne pazury wyglądały jak wyrafinowana ozdoba. Dłoń miał żylastą, bardziej chuda niż szczupłą, ukryta aż po obandażowaną dłoń w luźnym rękawie piaskowej szaty*

*Przez ten czas wrócił do pionu. Wybadał obrażenia. Ogólne potłuczenia, złamań chyba nie. Nie wiedział jeszcze, ze cały turban zakrywający głowę jest we krwi, czyli musiał mieć rozcięty łeb. Nie przejął się. Widział całkiem normalnie. Nie miał specjalnych zawrotów głowy, tylko nadal sposób słyszenia przypominał mówienie do blaszanego wiadra. Coś w rodzaju jednej z wielu odmian Kaca. Podniósłszy łeb dojrzał zbliżająca się do niego sylwetkę. Nie zdążył za broń chwycić, bo rozpoznał. I zastanowił się, czy nie popełnił błędu. Kojarzył tą sylwetkę. Ruchy... kojarzył z irracjonalnym zagrożeniem. Ale gest, jaki wykonał człowiek był przyjacielski. Bo czy miał jakiś powód, by truć Hakona czymś, co było w  tej manierce? Nie? A może tak?* co to? *syknął słabym, bardzo spokojnym cichym głosem. Nie patrzył nieufnie. Patrzył bezbarwnie. Niczym lalka*

*Już więcej się nie zachwiał. Stojąc na nieco rozstawionych nogach odzyskał wpajaną mu na morderczych szkoleniach równowagę. Chyba nawet martwy stał by prosto. Opuścił ramie, ukazując krwawa plamę na szmacie okrywającej  głowę. Wyglądał, jakby wzorkiem, dużo już przytomniejszym chciał przebić się do twarzy człowieka.* Nalewka skarpetowa Biba Fortuny jest droga *sapnął. Teraz już miał swój normalny głos. Ale i tak bardzo cichy i spokojny, nadal bezbarwny. Wyciągnął rękę, pazury zacisnęły się na bukłaku. Skinął łbem i podał sobie do ust. Nieco płynu pociekło mu po brodzie, zmieszane z krwią. Upił kilka łyków, warknął, zakaszlał i oddał bukłak. Nie podziękował. Wcześniejsze skinienie było jego „dziekuje”*

*w istocie kwestia warta zastanowienia. Można było to czytać gdzieś na obrzeżach złotej tęczówki gadziego oka. Pytania, cały czas kłębiące się pytania typu: czego ode mnie chcesz? Czego ode mnie chce Imperium. Dla Hakona obraz Halba całkiem nieźle wpisywał się w Imperialne kryteria. Uzbrojony człowiek. Nie widział, jak to się skończyło, niewykluczone, ze to Halb wydał rozkaz sprania Hakona. Bo przecież ewidentnie wcześniej go śledził. A teraz poczęstował go wódką. Wszystko miało więcej niedomówień i zagadek w sobie niż samej treści wiadomej. I teraz to pytanie. Czy to nie inteligentne zagranie w typie „dowiedzieć się gdzie mieszka obiekt zlecenia”. Pionowa źrenica nabrała nagle wigoru, ale nie wyrazu, Dalej miał puste spojrzenie* nie pracuje dla huttów, separatystów, rebeliantów, dziadka Mroza, czy kogo tam jeszcze nie lubicie *rzekł z naciskiem, trochę charcząco, ale nadal cicho i spokojnie* Nigdy nie działałem na szkodę Imperium, wiec odwalcie się ode mnie... *po tych słowach się cofnął i widać było, ze mimo iż ledwo żywy gotów będzie się bronić w razie ataku*

*Jasno nie zawsze musi znaczyć oczywisto, ale Hakon przyjał, ze człowiek nie kłamie. Musiał cos przyjąć jako punkt odniesienia* racja *mruknał tylko, choc nie powinien, bo można było i to słowo zaoszczędzić. Jakoś tak wyszło. Często jakoś tak cos wychodzi i robi się właściwie samo. Ruszył powoli, ciągnąć za sobą człowieka spojrzeniem, trwającym może kilka sekund. Powłóczył nieznacznie prawą nogą. Nie miał dokąd iść, to nie to miasto w którym kiedyś żył, ale miał pewne dość wiarygodne informacje. Jeśli człowiek zechce, i jego tam chętnie przechowają*