*Spokój piasku jest tym, czym życzy tobie miękki dotyk duszy bliskiej… spokój piasku niech zagarnie swoją dłonią to, czym jesteś – sączył słowa dawnych wierszy, zasłyszanych pieśni, słow kamratów w to,  co chciał dla siebie w tej chwili. Tatooine była życiem samym w sobie w śmierci, jaką stanowiła. Gdzie wszystko było suche, jałowe, szorstkie. Pozornie nieprzyjemne, nielitościwe, jak sama żółtooka pustynia. Zakonowi zabierał dech w piersiach. Nie dlatego, ze powietrze gotowało tu każdą krople wilgoci aż do poziomu nieistnienia. Była w tym… tak, tajemniczość. Nie pokusił się o rozwiązanie, w obawie o… utratę tajemniczości.
Każda jednak droga, nawet najpiękniejsza, męczy czasem, tak jak teraz, kiedy doczesne ciało prosi o chwile sam na sam ze sobą. Wszedł do skąpanej w orężąch zakurzonego powietrza kantyny. Każde zamknięte pomieszczenie miało gestie powietrze. Oczyszczacze często strajkowały. Tu były prawie zawsze na chodzie, choć daleko było do kryształu powietrza Kalee – akceptował to. Zamknąwszy za sobą dokładnie lekkie drzwi, ruszył wolno ku ladzie barowej. Zdawał się być niczym więcej niż odzieniem, osłaniającym jego ciało. Doskonałym w tych warunkach. Cichy duch pustyni*

*Bo tak naprawdę ile istot w tym miejscu była rdzennymi dziećmi piasku, pustyni i gorącego wiatru? Rad by był ze znalezienia tu choc jednego. To był dobry lokal, a klientelą ekskluzywną – pozaświatowcy. Dla hakowa była to wręcz zniewaga wobec planety matki i jej dziatwy, wychowanej na tej surowej ziemi. A tymczasem oni zostali stłamszeni obcasem takich jak ten tu barman za ladą… kubaz przy wentylatorze… enchai za stołem… ci wszyscy byli tu obcy. A mimo to Tatooine przyjęła ich. Czy to znaczy, ze pustynia jest surowa. Hakon doszedł do lady. Owinięte bandażami ciemołuskie ręce o pazurach barwy i głębi agatu, spoczęły delikatnie na suchym blacie. Z czego składa się ta układanka, pytam – z czego?
Ze wszystkiego – odpowiada Głos. Ze wszystkiego co potrafisz przyjąć i opanować.
Głowa przybysza odwróciła się, a uwaga jednej party oczu została odwzajemniona spojrzeniem.. oka. Jednego, złotego gadziego oka. Twarz, do której oko nalezało, było pociągłym, ciemnym, wysuszonym słońcem gadzim pyskiem, okolonym chroniącymi ja płóciennymi chustami.
Kogo ja widzę…
Dla Hakowa był to człowiek, choć znal konkretną nazwę. Ludzie są dziwni. Różniąc się od siebie kolorem włosów czy kształtem uszu, wymyślają sobie z tego owe rasy.
Po prostu ofiara się zmienia…
Wzrok Hakowa ześliznął się z oblicza nieznajomego. Powrócił za ladę*

*Szorstkość obcego głosu jak fałszywa nuta w symfonii zakłóciła naturalny przepływ energii spokoju tego miejsca, a ciepło obcego ciała ało sie odczuć mimo gorąca. Stali teraz przy ladzie obaj, czekając, az w maszynie nazbiera sie wystarczająco duzo energii, by wypluć lód. Lód - skarb. Na to czekał Hakon. Na skarb. Teraz czekali obaj.Dwie sylwetki, nie rzucające sie w oczy, choć miedzy nimi trwała osobliwa gra milczenia. Kaleesh niespiesznie podniósł głowę. Potem spojrzenie. Sekundę później juz patrzył w twarz Aigothira. Nie znał jego imienia, choć jeśli miałby mu je nadać, prawdopodobnie wybrałby podobnie brzmiące. W jedynym oku gada kryl się spokój. Wyciszenie i jedna z wielu odmian obojętności. Ale nie pasywności. drugie oko zgasło. teraz odpoczywało na wieki pod mogiłą czarnej opaski* Nie *odpowiedział aksamitny, cichy, ale zarazem mocny głos* morza *skończył wypowiedz składającą się z dwóch slow* Skarb, dwa razy dla panów *Rozległ się za to głos barmana, obdarzającego ich hojnie rodiańską kaktusową nalewką z lodem*



*Milczenie krążyło koło nich, kiedy drogocenny płyn zamknął im usta. Kilka chwil, czy godzin, spędzonych w kontakcie z zimną cieczą. W umiarkowanym pośpiechu walki o lód z gorącem powietrza. W końcu dopełniło się, i szklanka kaleesha, delikatnie opuszczona stanęła na stole. Do jej wnętrza wpadła kwota huttańskich monet. Bez napiwku* Bywaj *mruknął do Aigothora, zanim opuścił przybytek*

Ostatnio edytowany przez Hakon (2009-06-17 12:15:14)