Nie rób mi tego! Nie dzisiaj! No dawaj! *warczał do maszyny i wyciskał z niej wszystko co mógł, by uciec z tej planety. Nie miał pojęcia, czy Imperium ma gdzieś ukryte myśliwce, czy nie. Teraz trzeba tylko skoczyć w nadprzestrzeń... tylko jaki kurs wybrać? Tu się pojawiał problem. Ale to nie czas na rozmyślanie, więc Tang szybko wybrał jakiś kurs i po chwili silniki głośniej zaryczały i statkiem szarpnęło. Byli już w nadprzestrzeni. Teraz Mando mógł spojrzeć na swoich towarzyszy. Hakon wygladałcałkiem nieźle, czego nie można było powiedzieć o klonie. Kuracja w płynie bacta na pewno by mu pomogła, ale niestety na statku nie miał zbiornika* Cholera... gdzieś tu powinna być apteczka *zerwał sie z fotela i pobiegł gdzieś korytarzem*

*Przewalił oczami, wodząc spojrzeniem po wybiegającym Mando, i zatrzymując się wzrokiem na tej oszpeconej twarzy kaleesha, którego uważał za coś niebezpiecznego... za istotę gorsza od Tangorna... czy nie tak myśli Imperialny... Teer wstydził się teraz tego. Jego świat zgasł na chwile, i zaraz potem znowu zobaczył te żólte oko. Przełknął ślinę* o... Hakon... nazywasz się Hakon, ta?... *wysapał. Jakie to śmieszne, myślał. Widział tyle śmierci... a tu przychodzi jego... i sa az dwie istoty, które sa przy nim... i którym zalezy, żeby nie umierał... ale to dziwne. I jakie głupie! przecież ja i tak umrę!*

Tak, Hakon *odpowiedział klonowi, spokojnie, swoim zwykłym, monotonnym głosem nie bacząc na zdenerwowanie Tangorna, ani nawet na swoje. Nie chciał, by ich lęki udzieliły się rannemu. Serce wtedy zaczyna bic szybciej, produkuje adrenalinę, przyspiesza metabolizm, a przez to życie szybciej ulatuje przez rany. Nie było to konkretne medyczne wytłumaczenie, ale tak Hakona uczono, i tak Hakon wierzył. Życie =dusza. Trzeba przede wszystkim utrzymać dusze w ciele. Oszukać ja, niech nie wie, ze w ogóle się coś dzieje. Wszak dusza jest nieśmiertelna i nie czuje zwykłego bólu. Hakon nie odezwał się słowem. Przywołał do siebie Tangorna ruchem głowy* rozbierz go *szepnął cicho, a sam odciągnąwszy się nieco na bok zrobił coś, czego Hakon chyba nigdy w życiu nie zrobił. W swoim całym uporządkowaniu i poukładaniu wysypał cały bagaż na podłogę i w sekundę później odnalazł pożądany przedmiot* musisz mu zrobić trzy cięcia na wysokości ostatnich żeber, sięgających mostka... z lewej strony, pod sercem... *tłumaczył, dziwnie charczącym, ale spokojnym głosem. Na chwile zamknął jedyne oko, marszcząc skóre pod nim. Widać cierpiał. Używał przestrzelonego ramienia jak zdrowego*

*Podniósł spojrzenie, a półksiężyc złotej tęczówki błysnął w kierunku twarzy mando. Trzeba było na nim być! – poprawił w myślach. Hakon tyle o medycynie wiedział, co szamana podpatrzył, od bab słyszał, tudzież podczas praktyk a-juat na braciach się nauczył, ratując ich lub nie. Na Kalee wszystkie inaczej wyglądało. Spojrzał na powstałe cięcia. W porządku były. Jakby to kaleeshianska ręka cięła. Ludzie mają opory przed cieciem żywych braci. Tang nie miał. Punkt dla niego, Hakon przesunął się i klęczał teraz nad ciałem klona. Buteleczkę trzymaną w pazurach odwiną ze szmatki, która zaraz w dłoni zgniótł. Zębami odkorkowawszy butelkę, nasączył ją specyfikiem, i przytknął do rany. Dało się zaobserwować niezwykle mocny nacisk. Jeśli dobrze pójdzie, po jego palcach powinna popłynąć brudna krew. A-juat oblizał usta, nerwowo. Budowa ludzkiej klatki piersiowej była troche inna niż kaleeshianskiej. Skóra wokół nacięcia i wokół ran postrzałowych dziwnie czerwona. Nacisnął jeszcze mocniej,. Ciało zaczeło się palic, jakby w reakcji na kwas. Poszedł smród, i zaraz po palcach Hakona popłynęło cos, co wyglądało jak ropa. Cały brud, energia z postrzału. Krew się oczyszczała*

Ekhm... mocna rzecz *rzekł z niejakim podziwem, bo szczerze wątpił by to podziałało. A jednak. Trzeba będzie potem opatrzyć wszystkie rany i może wyliże się z tego. Tang przeniósł swój wzrok na Hakona i przyglądał mu się badawczo... im dłużej go znał tym coraz więcej ciekawych rzeczy się o nim dowiadywał* Skąd ty to wytrzasnąłeś, co? *Mando zabrał się za opatrzenie pomniejszych ran, czekając aż kaleesh skończy swoją robotę. Pielęgniarką niestety nie był i nie robił tego zbyt delikatnie, wiec chyba dobrze, że klon stracił przytomność, przynajmniej nie będzie bardziej cierpiał*

Ciekawe... ale jak już skończysz to wrócimy do "tradycyjnej" medycyny... bacta potrafi zdziałać czasem cuda *jak się jej ma cały zbiornik - dodał w myślach i kończył opatrywanie klona. Przy odrobinie szczęścia obudzi się za kilka godzin i będzie na dobrej drodze do wyzdrowienia. A jak nie? No cóż, umrze jak prawdziwy wojownik, od ran odniesionych w walce. Dobra śmierć, tak przynajmniej uważają Mandalorianie, choć życie jest nieco lepszą perspektywą* Jak już sk0ończysz, to przeniesiemy go do któreś z kajut, tam będzie mu wygodniej a nam nie będzie przeszkadzał....

*Nie myśląc wiele chwycił klona za ramię i pociągnął w górę, czekając aż to samo zrobi Hakon. Później ostrożnie przenieśli go do wolnej kajuty i tam zapakowali go na łóżko. Tang upewnił się jeszcze, czy wszystkie bandaże dobrze trzymają, po czym wrócił do kajuty. Trzeba się będzie zastanowić nad dalszą podróżą... na Utapau stracili dwójkę towarzyszy, Tessę (dla niej może to i dobrze, że się od nich odłączyła, to nie życie dla małej dziewczynki) oraz Sec, bez którego ta podróż będzie na pewno mniej atrakcyjna. Lubił tego wariata. A co z Hakonem? Zostanie na statku czy też ostatecznie zdecyduje się iść własną drogą?*